ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 |
یکی از ملازمان شیخ مرتضی زاهد نقل میکند:
من جوان بودم که یک شب با آقا شیخ مرتضی زاهد دو نفری از جلسهای بر میگشتیم. ایشان پیرمرد و ضعیف شده بود و من دستهای ایشان را گرفته بودم و در راه رفتن به ایشان کمک میکردم.
آن شب من آهسته آهسته ایشان را تا جلوی خانهشان رساندم و آماده خداحافظی شدم. آقا شیخ مرتضی زاهد که میخواست به داخل خانه برود، رو به من کرد و فرمود: «آقا محمود! مرا دعا کن آقا محمود، دعا کن».
من خنده ای کردم و عرض کردم: «آقا جان شما که به دعا احتیاج ندارید!»
تا این جمله از دهان من خارج شد، به یکباره چشمهای آقا مرتضی زاهد پر از اشک شد و بسیار منقلب و گریان شد و فرمود:
«نه آقا محمود! دعا کن مرا؛ همه ما به دعا احتیاج داریم...»
مرحوم آقا شیخ مرتضی زاهد با گریه ای شدید و با صدایی لرزان و بغض کرده فرمود:
«... محمود! شیطان قسم خورده است تا همه ما را اغوا کند، همه ما به دعا احتیاج داریم؛ دعاکن محمود، دعا کن مرا، دعا کن...»