من وشما

طلوع ، شروعی دوباره در آغاز صبح است. 

سالیان سال است می آیم و میروم،در انتظار صبحدم ام.. 

پنچره فولاد..سقا خانه...اسماعیل طلا..و.. 

همه و همه وام دار درد و دل های من اند. 

درست است که: بر در و دیوار حریمت   جایی ننوشته است گنهکار نیاید.. 

اما من..گذرانده ام از سر خود واژه ی حیا را.. 

هر بار که امدم و اذنی گرفتم..باورم شد که بیگناهم. 

تازه آخرش هم میگفتند:مثل روز اول خلقتت شده ای.. 

میبینی روزگار را.. 

داستان من و شما را..