این محرم وصفر هم گذشت ولی آقا نیامد

 

گفتم که: روى خوبت از من چرا نهانست؟

گفتا: تو خود حجابى ورنه رخم عیانست

گفتم: مرا غم تو، خوشتر ز شادمانى

گفتا که: در ره ما، غم نیز شادمانست!

گفتم: فراق تا کى؟ گفتا که: تا توهستى 

گفتم: نفس همین ست، گفتا: سخن همانست 

گفتم که: حاجتى هست، گفتا: بخواه از ما!

گفتم: غمم بیفزا، گفتا که: رایگانست!

گفتم: ز «فیض» بپذیر این نیم جان که دارد

گفتا: نگاه دارش، غمخانه‏ى تو، جانست

خوب است به جای اینکه از آقا بپرسیم چرا نیامدی؟

این سوال را از خود بپرسیم چرا آقانیامد؟...

آقا بیا تا زندگی معنا بگیرد

شاید دعای مادرت زهرا بگیرد

آقا بیا تا با ظهور چشمهایت

این چشمهای ما کمی تقوا بگیرد

آقا بیا تا این شکسته کشتی ما

آرام  راه ساحل دریا بگیرد

اقا بیا تا کی دوچشم انتظارم

شبهای جمعه تا سحر احیا بگیرد

پایین بیا خورشید پشت ابر غیبت

تا قبل از آن که کار ما بالا بگیرد

اقا خلاصه یک نفر باید بیاید

تا انتقام دست زهرا را بگیرد