جهان دو قطبی سلفیت جهادی

سلفیت جهادی اصطلاحی است که از اواخر دهه هشتاد قرن گذشته در برخی جریان های سیاسی اسلامی مطرح شد. بر اساس این تفکر جهاد فعلی در جهت ایجاد تغییر است؛ این نوع جهاد به صورت جریانی فکری در عهد سادات (در مصر) بروز و ظهور یافت و اعلام شد که این شیوه سلفیون (گذشتگان) است و جهاد یکی از ارکان آن محسوب می شود. جهاد از دید سلفی ها در واقع بر مسلمانان سلفی واجب است و باید علیه دشمن اشغالگر یا علیه نظام حاکم که جایگزین حکومت اسلام شده قیام کنند. (1)

سلفیون خود را حماة الاسلام یا محافظان اسلام می خوانند. هر کس به غیر از خود را کافر و خارج از دین دانسته و قتل و کشتار وی را مباح و واجب می دانند. زمانی که از آنها در مورد ثواب و عقاب کشتار پیروان مذاهب اسلامی دیگر می پرسیم باز هم از این موضع کوتاه نمی آیند و اعتقادات خود را به همه ی مسلمانان به غیر از خودشان تعمیم می دهند. از آنها می پرسیم آیا کودکان سایر ادیان که به دین پدرانشان در خواهند آمد نیز باید به قتل رساند؟ پاسخ این است: قتل عام آنها در مدارس، تفریح گاه ها و بازارها واجب است و استفاده از مواد انفجاری برای قتل تعداد بیشتری از آنها امری پسندیده. آنها معتقدند هر کس ده نفر یا بیشتر از کافران (با تعریف نادرستی که از کافر ارائه می دهند) بکشد، باید «امیر» خوانده شود. از دید آنها قتل لازم است با چاقوها به سبک قدیم و به شیوه ذبح صورت گیرد که طبیعتاً شیوه ای بدوی و خشونت بار در جهادی است که آنها بر خود واجب می دانند(2) در حالی که اسلام دین مهر و عطوفت است و پیامبر ما پیامبر مهربانی است. از صد و چهارده سوره ی قرآن، صد و سیزده سوره با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز شده است و پیام آور رحمانیت خداست که برای همه ی بشر و رحیمیت است که شامل خواص است. پس چگونه ممکن است که این تفکر افراطی و نمود عملی خشونت آمیز آن اسلامی باشد؟! (4)