تجلی صبر یک مؤمن ( علیرضا سراج)

 

سال ۶۵بود درخوابگاه دانشگاه تهران بودم که باخبر شدم برادرم محمد زخمی شده است  پس از پیگیری مطلع شدم که در یکی از بیمارستان های اصفهان بستری است همچنین خبردار شدم که علیرضا سراج نیز زخمی شده است و در بیمارستان شریعتی تهران بستری است. من از میان برادران فداکار سراج که خدماتشان در سالهای دفاع مقدس درخور ستایش است، اگرچه با همه افتخار دوستی داشتم اما بیشتر با منصور و محسن ارتباط داشتم و شناختی که از علیرضا داشتم جوانی سنگین، باوقار و کمتر اهل شوخی بود بیشتر در دنیای خودش بود و ضمن اینکه احترام همه را نگه می داشت نفوذ به عالم با صفای درون او آسان  نبود.  

 مطلب ارسالی از دکتر عبدالرزاق حسامی فر  

تجلی  صبر یک مؤمن
سال ۶۵بود درخوابگاه دانشگاه تهران بودم که باخبر شدم برادرم محمد زخمی شده است  پس از پیگیری مطلع شدم که در یکی از بیمارستان های اصفهان بستری است همچنین خبردار شدم که علیرضا سراج نیز زخمی شده است و در بیمارستان شریعتی تهران بستری است. من از میان برادران فداکار سراج که خدماتشان در سالهای دفاع مقدس درخور ستایش است، اگرچه با همه افتخار دوستی داشتم اما بیشتر با منصور و محسن ارتباط داشتم و شناختی که از علیرضا داشتم جوانی سنگین، باوقار و کمتر اهل شوخی بود بیشتر در دنیای خودش بود و ضمن اینکه احترام همه را نگه می داشت نفوذ به عالم با صفای درون او آسان  نبود. به هر حال برای عیادت علیرضا به بیمارستان رفتم وقتی مرا دید آنقدر خوشحال شد که گویی دنیایی به او داده شده است پس از حال و احوال با نگرانی تمام گفت در بدو ورود به بیمارستان به او گفته اند قطع نخاعی است و ناامیدانه ازمن می خواست که تأیید کنم این طور نیست و چه سخت بود این کار که در حالی که از پزشکی چیزی نمی دانم نظر پزشکان را رد کنم تا مرهمی بر زخم دوست بزرگوارم باشم. به او از بی اخلاقی پزشکی گفتم که رعایت حال او را نکرده است و این را دلیلی بر بی سوادی او دانستم اما ماجرا به همین جا ختم نشد و تا چند روز شاهد احوالی بودم که شنیدن آنها یک چیز است و تحمل آنها چیزی دیگر. به برادرم محمد اطلاع دادم که اگر جراحت او سنگین نیست نیاز علیرضا به کمک بیشتر است و او نیز تأیید کرد. از آن پس تا آمدن منصور برادر علیرضا، پرستاری علیرضا را برعهده داشتم. در این فرصت مشاهده احوال علیرضا بسیار دردناک بود. جوان محجوب و سر به زیری که حاضر به اندکی زحمت برای دیگران نبود اینک شرایط سختی را پشت سر می گذاشت شنیدن آه های سرد و نگاه های معصومانه او به من نشان می داد که دنیا چقدر بی ارزش است تا چند روز کاملا از دنیا سیر شده بودم تازه من فقط مشاهده می کردم و این او بود که دچار شرایط جدید و البته غیر قابل تحملی شده بود. وقتی منصور رسید  همه کارها را به دست گرفت و من تنها در کنار او در خدمت علیرضا بودم. در آن ایام اندک با تمام وجودم دریافتم که فداکاری جانبازان، آن هم در این حد از جانبازی، بیشتر از شهدا است. پس از آن هر از مدتی که به اهواز می آمدم به محضر آن جانباز گرانقدر و اسطوره صبر می رفتم و عرض ادب می کردم. در طول این سالها و به رغم مصائب بسیار از آن شهید گرانقدر جز شکر الهی نشنیدم. درود بر بزرگانی چون علیرضا که چون شمع سوختند تا ما از نور فداکاری ایشان هم دنیامان به سامان باشد و هم راهی شایسته برای آخرتمان برگزینیم. درود بر او و بر خانواده بزرگوارش که سالها در کنار او سختی ها را به جان خریدند به ویژه همسر بزرگوار ایشان که همچون همسری فداکار، جوانی خود را بی دریغ در خدمتگزاری به آن شهید گذراند. خدایشان صبر جمیل و اجر جزیل دهد.
این یادداشت را نوشتم تا هم به عنوان کوچکترین درس آموخته مدرسه عشق مسجد ابوالفضل ادای دینی کنم به یکی از مرغان بهشتی آن مسجد که به تعبیر شهید بهشتی بحق جایشان در این دنیا نیست، هم اندکی از مصائبی را گزارش کنم که جانبازان و خانواده های ایشان تحمل کرده و می کنند و به واسطه آنها بر گردن تک تک ما ایرانیان حق دارند. چه بسیار تأسف می خورم وقتی در سر کلاس می بینم دانشجویان جوان با کمال قدر ناشناسی سهمیه خانواده های شهید را در دانشگاهها که در برابر فداکاری دینی و میهنی آن عزیزان بسیار ناچیز است نقد می کنند. چرا ما نتوانسته ایم به بخشی از نسل جدید ارزش فداکاری برای دین و وطن را که در هر کشوری بزرگ داشته می شود، منتقل کنیم. خوشا به حال آن شهیدان و بدا به حال ما اگر قدردان آن عزیزان و خانواده گرانقدرشان که به تعبیر امام چشم و چراغ ملتند، نباشیم.  
            عبدالرزاق حسامی فر