دلنوشته ی یک زائر شهدای گمنام

دلنوشته ی یک زائر شهدای گمنام

پنج شنبه ها که به قطعه اول بهشت زهرا سلام الله علیها سر می‌زنی ، آدمهایی را می‌بینی که بی اختیار در کنار مزارهای مطهر شهدای گمنام خلوت کرده اند... حس غریبی دل گویه هایت را بر روی کاغذ می‌آورد و خاطره‌ات را می‌نویسی که اگر بار اولت باشد...

بسم الله الرحمن الرحیم

 شهدا یکی از نعمت های عام خداوند به نسل ما هستند. ما جوانان شهدا را رهروان رهی می دانیم که به خدا منتهی می شود. و خودمان را ملزم می دانیم که اگر می خواهیم خدمتی به شهدا بکنیم ،باید راه آنها را ادامه بدهیم.  

با این وصف اگر این کار را کردیم شهدا هم بر خودشان  واجب می دانند که راه را به رهپویان و دنباله روان خویش نشان دهند و آ«ها را از پیچ و خم مسیر ها گذر بدهند .زیرا آنها قبلا خودشان این راه را رفته اند و اینک بر آن اشراف دارند و از بس جزای این عملشان وافر و لذتبخش است  ،همین موجب اهتمام بیشتر آنها به تایید ما می شود .چرا که آنها دوست دارند ما هم از این لذت ها بهره مند شویم تا بفهمیم آنها در چه درجه و مقامی هستند[از بس مقام آنها بالاست که تنها راه ادراک این مقام آن است که خود آنرا بچشی]  چون خودشان نمی توانند با زبان سَرمقامشان را توصیف و بیان کنند.

شهدا ! ما برای شما فاتحه می خوانیم تا شما نیز برای روح ما فاتحه ای بخوانید.

عکس ها : از سایت پایگاه اطلاع رسانی جاوید الاثرها و شهدای گمنام